Νικόλαος Παναγιωτόπουλος

Ανθρώπινη ζωή και κόστος.Η αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής σε χρήματα.

(Άρθρο:Ανθρώπινη ζωή και κόστος) Ακούσαμε τις μέρες αυτές κάποιον έμπειρο ιατρό, πολιτευτή του κυβερνώντος κόμματος να αποτιμά την ανθρώπινη ζωή σε χρήματα. Να λέει κυνικά ότι κάποιος που σύμφωνα με τις επιστημονικές εκτιμήσεις περί προσδόκιμου επιβίωσης δε διαθέτει πολλές θεραπευτικές επιλογές, θα πρέπει να εγκαταλείπεται να πεθάνει. Κι αυτό γιατί το κόστος της θεραπείας του είναι μεγάλο και ως κράτος δε διαθέτουμε περίσσευμα χρημάτων γι’ αυτό. Είναι λοιπόν το κόστος του ανθρώπου σε ευρώ ανάλογο της αξιολόγησης που θα του κάνει το σύστημα υγείας. Οι δηλώσεις έφεραν αντιδράσεις και ο πολιτευτής καρατομήθηκε από τα ψηφοδέλτια. Όμως τα κομματικά επιτελεία βρήκαν άλλες δηλώσεις, αυτή τη φορά της υποψήφιας του αντίπαλου κομματικού δέους, γνωστής καθηγήτριας και πολιτεύτριας, που θεώρησαν ότι ισοφαρίζει την ζημιά που έγινε από τις κυνικές δηλώσεις του πολιτευτή.

Ανθρώπινη ζωή και κόστος.Οι πολιτικές δηλώσεις καθαρά και μόνο προεκλογικούς λόγους.          

Κατ’ αρχάς τζάμπα κόπο έκαναν αμφότερα τα κόμματα. Ο Ελληνικός λαός έχει αποδείξει περίτρανα ότι με μερικά ευρώ στην τσέπη, δεν ενδιαφέρεται για λεπτομέρειες. Τα δυστυχήματα με δεκάδες νεκρούς που οφείλονται σε εγκληματική ανεπάρκεια του  κυβερνητικού μηχανισμού, οι 37.000 νεκροί της πανδημίας, η διάλυση του συστήματος Υγείας και οι νεκροί που συνδέονται με αυτήν και τόσα άλλα που πληγώνουν την καθημερινότητά μας ξεχνιόνται σε λίγες ημέρες, αρκεί να είναι γεμάτο το καλάθι του νοικοκυριού. Αλλά έστω και για τη συζήτηση, αξίζει να δούμε λιγάκι τι κρύβουν αυτές οι δηλώσεις.

            Κατά πρώτον, οι δηλώσεις αυτές απλά εκφράζουν μια πραγματικότητα. Άσχετα αν για προεκλογικούς λόγους υπήρξαν αντιδράσεις, η πρακτική των λόγων αυτών εφαρμόζεται καθημερινά σε νοσοκομεία και σπίτια. Η ανθρώπινη ζωή αποτιμάται στην πράξη ανάλογα με το πόσο χρήσιμη είναι και πόσο μας χαλάει την ευδαιμονία. Οι άνθρωποι πάσης ηλικίας και καταστάσεως αξιολογούνται και ανάλογα με το πόσο συμβάλουν στο να «περνάμε καλά»  λαμβάνουν την αξία τους.

Ανθρώπινη ζωή και κόστος:Τα ανεπιθύμητα έμβρυα και οι ανεπιθύμητοι ηλικιωμένοι.           

Ας μιλήσουμε με συγκεκριμένα παραδείγματα. Ένα έμβρυο που έρχεται να μας χαλάσει το σχεδιασμό είναι ανεπιθύμητο. Επομένως είναι δικαίωμα της γυναίκας που το κυοφορεί να το σκοτώσει. Εάν από την άλλη πλευρά είναι επιθυμητό γιατί συμπληρώνει τον οικογενειακό βίο και τις προσωπικές μας φιλοδοξίες θα το υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο και αν τυχόν το χάσουμε θα το θρηνήσουμε ως ένα αγέννητο άνθρωπό μας. Αυτό που χωρίζει ένα «ανεπιθύμητο» έμβρυο από ένα πολύ επιθυμητό παιδί που ξοδεύουμε χρήματα, χρόνο και αποθέματα υγείας για να το αποκτήσουμε, είναι το ποιο ρόλο μπορεί να παίξει στη ζωή μας. Η χώρα μας είναι γεμάτη με κέντρα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, την ίδια ώρα που γίνονται εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεων.

            Κατά δεύτερον ξεφυτρώνουν συνέχεια οίκοι φιλοξενίας ηλικιωμένων, ενώ και οι καθημερινές συνωμοσίες για την «ευθανασία» ασθενών κάθε ηλικίας, κυρίως μεγάλων, πληθαίνουν. Κάποιοι άνθρωποι που προσέφεραν στη ζωή τους στις οικογένειές τους λίγο ή πολύ αλλά σε κάθε περίπτωση έδωσαν τη ζωή στα παιδιά τους, μπαίνουν στο περιθώριο ή επισπεύδεται ο θάνατός τους διότι πλέον δεν είναι χρήσιμοι. Όταν ο παππούς ή η γιαγιά δεν έχουν να δώσουν αλλά χρειάζεται να τους δώσουμε, γίνονται περιττό βάρος και εξωθούνται στο περιθώριο. Μπορεί δεκαετίες να προσέφεραν στα παιδιά και τα εγγόνια τους ηθικά και υλικά, όμως τώρα που θέλουν οι ίδιοι υποστήριξη είναι ανεπιθύμητοι. Εξορίζονται λοιπόν από την οικογένεια σε κάποιο ίδρυμα -πολυτελές ή φτωχό δεν έχει σημασία- ή αφήνονται χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη (ακούσια ευθανασία λέγεται αυτό στην ωραιοποιημένη γλώσσα μας), να πεθάνουν.

Ττο κράτος χρησιμοποιεί  τη διάχυτη νοοτροπία που έχει δηλητηριάσει την καθημερινότητά μας.

Επομένως το κράτος ουσιαστικά χρησιμοποιεί τη διάχυτη νοοτροπία που έχει δηλητηριάσει την καθημερινότητά μας, για να κάνει τις οικονομίες του. Εδώ βέβαια γελάμε με πολλή πίκρα. Οικονομίες σε απαραίτητα για την παράταση της ζωής φάρμακα, την ίδια ώρα που η σπατάλη σε άχρηστες πολυτέλειες και η ρεμούλα είναι το σήμα κατατεθέν του. Απλώς, γιατί να επενδύουμε σε άχρηστες ζωές; Το αποδείξαμε περίτρανα στην επιλογή ασθενών για τις ΜΕΘ βάσει ηλικίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, την υποστήριξη με βάση το γεωγραφικό διαμέρισμα, την αποφυγή χρήσης ακριβών φαρμάκων όπως τα μονοκλωνικά αντισώματα κλπ. Αυτές οι τακτικές απλώς φάνηκαν στην πανδημία αλλά δυστυχώς είναι καθημερινή πρακτική στις ΜΕΘ.

            Τα θέματα βιοηθικής είναι ξεκάθαρα θέματα καλοπέρασης. Κάθε τι που μου χαλάει την ησυχία μου πρέπει να βγαίνει από το οπτικό μου πεδίο. Αν ο ασθενής παππούς είναι δυσάρεστο θέαμα αποφεύγω να τον πλησιάσω γιατί «θέλω να τον θυμάμαι» στις καλές του μέρες. Έτσι  πολύ εύκολα συναινώ στην εξαφάνισή του από μπροστά μου. Η θυσία, η φθορά, η αρρώστια, ο θάνατος είναι θέματα δυσάρεστα για την ευδαιμονιστική κοινωνία μας. Τα έχουμε λύσει στη ζωή μας. Χρήσιμος για την οικογένεια, το κράτος, την κοινωνία, είναι ο νέος και υγιής. Για τους υπόλοιπους υπάρχει ο καιάδας.

            Λυπάμαι που σας ενόχλησα. Ίσως κάποιοι δεν ξεκίνησαν καθόλου την ανάγνωση βλέποντας το θέμα. Ίσως κάποιοι σταμάτησαν την ανάγνωση στη μέση. Όσοι το τελειώσατε ίσως αισθάνεστε τραγική μειοψηφία. Όπως αισθάνομαι κι εγώ τα τελευταία χρόνια.