Νικόλαος Παναγιωτόπουλος

Ολοκαύτωμα και ανθρώπινη ζωή. 27 Ιανουαρίου ημέρα μνήμης για το ολοκαύτωμα.

(Ολοκαύτωμα και ανθρώπινη ζωή) Ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα η Τετάρτη 27 Ιανουαρίου και πολλά αφιερώματα θα μας υπενθυμίσουν ότι ο άνθρωπος είναι το πιο επικίνδυνο ζώο στον πλανήτη αφού έχει τη δύναμη να εξοντώνει μαζικά τους όμοιούς του και να καταστρέφει αυτό που δεν μπορεί να δημιουργήσει. Και αυτή τη μέρα ας μην ξεχνάμε ότι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έγιναν πρωτοπόρα επιστημονικά πειράματα και τελειοποιήθηκαν φάρμακα και μέθοδοι που δοκιμάστηκαν σε χιλιάδες ανθρώπους οδηγώντας τους περισσότερους στο θάνατο.

Ολοκαύτωμα και ανθρώπινη ζωή. Οι αναζήτηση των Ναζί για αποτελεσματικότερους τρόπους εξόντωσης.

Οι Ναζί διαρκώς αναζητούσαν αποτελεσματικότερους τρόπους εξόντωσης. Στο στρατόπεδο Άουσβιτς της Πολωνίας, πραγματοποιήθηκαν πειράματα με το Zyklon B (ένα αέριο που προηγουμένως είχε χρησιμοποιηθεί για ψεκασμό). Τον Σεπτέμβριο του 1941, το Zyklon B χρησιμοποιήθηκε για τη δολοφονία 600 Σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου και 250 άρρωστων κρατουμένων. Τα σφαιρίδια του Zyklon B μετατρέπονταν σε θανατηφόρο αέριο με την έκθεσή τους στον αέρα. Λόγω της ταχύτερης δράσης του, το Zyklon B επιλέχθηκε ως το μέσο μαζικής εκτέλεσης στο Άουσβιτς. Στο αποκορύφωμα των εκτοπισμών, στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς δολοφονούνταν καθημερινά έως και 6.000 Εβραίοι.

Ολοκαύτωμα και ανθρώπινη ζωή. Οι θάλαμοι αερίων.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Στούτχοφ, το Μάτχαουζεν, το Σαξενχάουζεν και το Ράβενσμπρουκ, αν και δεν είχαν σχεδιαστεί ειδικά ως κέντρα εξόντωσης, επίσης διέθεταν θαλάμους αερίων. Αυτοί οι θάλαμοι αερίων ήταν σχετικά μικροί σε μέγεθος και προορίζονταν κυρίως για την εκτέλεση των αιχμαλώτων που οι Ναζί έκριναν ακατάλληλους για εργασία. Τα περισσότερα από αυτά τα στρατόπεδα χρησιμοποίησαν το αέριο Zyklon B στους θαλάμους αερίων τους. Και φυσικά τα πρωτοποριακά αυτά αέρια παρασκευάζονταν από κορυφαία γερμανική φαρμακευτική εταιρία που μεγαλουργεί και σήμερα στην παγκόσμια αγορά φαρμάκου.

Να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα τέτοιες θηριωδίες.

Όμως φαίνεται ότι δε διδασκόμαστε από το παρελθόν. Ελπίζω ότι δε θα ξαναζήσει η ανθρωπότητα τέτοιες θηριωδίες. Όμως ο ισχυρός συνεχίζει και  επιβάλλεται στον αδύνατο και χωρίς ίσως  κάποιες φορές να το συνειδητοποιεί στήνει νέες μηχανές καταστροφής όταν το κακώς νοούμενο συμφέρον του το επιβάλλει, όταν κάτι απειλεί την άνεση και την ευημερία του και του. Και όλοι σφυρίζουμε αδιάφορα Ας αφιερώσουμε  σήμερα στην κοινωνία μας το παρακάτω κείμενο παρμένο από το βιβλίο  «20 χρόνια στην Εντατική»: Αν Το Έμβρυο Είχε Επιλογή;

Η περίπτωση ενός ασθενούς με μεσογειακή αναιμία στη ΜΕΘ.

Στο κρεββάτι  της ΜΕΘ εδώ και λίγες μέρες νοσηλεύεται ένας ασθενής με βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού που χρειάστηκε σε κάποια φάση της να αντιμετωπιστεί με διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό του πάσχοντα. Ο ασθενής γύρω στα σαράντα με ιστορικό μεσογειακής αναιμίας, που χρειάζεται κάθε περίπου τριάντα ημέρες μετάγγιση αίματος. Η μεσογειακή αναιμία είναι μια γενετική νόσος που οφείλεται στην αδυναμία παραγωγής αλυσίδων β απαραίτητων για την κατασκευή της αιμοσφαιρίνης που μεταφέρει το οξυγόνο στον οργανισμό, λόγω ελαττωματικών γονιδίων κληρονομημένων και από τους δύο γονείς.

Τα παιδιά που γεννιούνται με τη νόσο αυτή χρειάζεται, αφού δεν μπορούν τα ίδια να παράγουν φυσιολογική αιμοσφαιρίνη, να την παίρνουν μέσω μεταγγίσεων ανάλογα με τη βαρύτητα του προβλήματος περίπου κάθε μήνα. Και όχι μόνο αυτό αλλά επειδή με τις μεταγγίσεις αυξάνεται ο σίδηρος του οργανισμού και κινδυνεύει να καταστρέψει τα διάφορα όργανα εναποτιθέμενος σε αυτά, σε καθημερινή βάση σχεδόν, πρέπει να γίνεται η λεγόμενη αποσιδήρωση μέσω υποδόριας έγχυσης κάποιας σιδηροδεσμευτικής ουσίας. Αν όλα γίνουν σωστά, τα παιδιά αυτά έχουν ένα φυσιολογικό προσδόκιμο επιβίωσης αν και είναι πιο ευαίσθητα σε λοιμώξεις και άλλες εξωτερικές επιδράσεις.

Η αγωνιστικότητα και το θάρρος του ασθενούς.

Ο συγκεκριμένος λοιπόν ασθενής στο πλαίσιο αυτής της ευαισθησίας του οργανισμού του προσβλήθηκε από κάποιον ιό και χρειάστηκε η νοσηλεία του στη ΜΕΘ για να τον ξεπεράσει. Ήταν όμως ήδη πολύ καλά και ετοιμαζόταν η έξοδός του που σε λίγες ημέρες θα τον οδηγούσε και πάλι πίσω στις επαγγελματικές του δραστηριότητες. Εκείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε όλο το προσωπικό της ΜΕΘ ήταν το πόσο συνειδητά συνεργάσιμος ήταν κατά τη διάρκεια δύσκολων φάσεων της νοσηλείας του και πόσο πολύ πάλεψε για την αποκατάσταση της υγείας του και τη ζωή του.

Τέτοια ήταν η εντύπωση που είχε προκληθεί, ώστε ο ιατρός της ΜΕΘ και με το θάρρος του κοινού αγώνα που τόσες μέρες έδιναν, τον ρώτησε: «Δε σου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψεις τον αγώνα; Δεν κουράστηκες τόσα χρόνια με τον τρόπο που ζεις και τους περιορισμούς της ασθένειάς σου;». Η απάντηση ήρθε άμεση και χωρίς δεύτερη σκέψη έτσι ώστε φάνηκε ότι δεν ήταν παρόρμηση της στιγμής αλλά ώριμη σκέψη ετών:

“Ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο να πεθάνω.”

«Ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο να πεθάνω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι ευτυχισμένος που ζω. Και θεωρώ ότι το πρόβλημα της υγείας μου, έχει συμβάλλει στο να ωριμάσω νωρίτερα και να δω τη ζωή με πιο ουσιαστική ματιά. Από μικρός έμαθα να εκτιμώ την αξία της ζωής, βίωσα έμπρακτα την αγάπη και τη στοργή της οικογένειάς μου, έβαλα στόχους στη ζωή που δεν αφορούσαν το άτομό μου αλλά το κοινωνικό σύνολο. Η ασθένειά μου με έκανε να δω με θετική ματιά τον κόσμο και να θελήσω να συμβάλλω κι εγώ στο να γίνει καλύτερος.

Θέλησα να γίνω δάσκαλος για να βοηθώ τα παιδιά στη ζωή τους. Έμαθα όντας ‘διαφορετικός’ να σέβομαι τη διαφορετικότητα και να αντιμετωπίζω  τους άλλους όπως ήθελα να με αντιμετωπίζουν κι εκείνοι. Θα σου φανεί πολύ παράξενο, αλλά αντιμετωπίζοντας συχνά τον κίνδυνο του θανάτου, έμαθα να εκτιμώ τη ζωή. Έμαθα να ευχαριστώ το Θεό γιατί επέτρεψε τη δοκιμασία που με έκανε καλύτερο». Ο γιατρός απομακρύνθηκε βιαστικά για να μη δει ο ασθενής δύο δάκρυα στα μάτια του.

Ο προγεννητικός έλεγχς θα τον είχε οδηγήσει στα  σκουπίδια κάποιας κλινικής.

Αυτός είναι ένας ακόμη άνθρωπος που η φυσική επιλογή θα τον είχε οδηγήσει μετά από προγεννητικό έλεγχο στα σκουπίδια κάποιας κλινικής. Έχει συμβεί πολλές φορές καλοπροαίρετα πρόσωπα και μάλιστα σχετιζόμενα με το Θεό να επιμένουν ότι είναι καλό να μη γεννιούνται παιδιά με προβλήματα υγείας και ότι είναι θεάρεστη κίνηση να τα απαλλάσσουμε από τον πόνο που θα τα συνοδεύει μια ολόκληρη ζωή. Είναι η κλασική κοσμική αντίληψη, ότι ο πόνος είναι κάτι κακό, η θυσία ανεπιθύμητη και πρέπει να αποφεύγεται με κάθε τρόπο. Είναι η λογική της αποφυγής του Σταυρού που όμως σύμφωνα με τον Χριστό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωτηρία.» (Ν. Παναγιωτόπουλος, 20 χρόνια στην Εντατική, Ν. Σμύρνη 2017, σελ. 83-85)