Νικόλαος Παναγιωτόπουλος

Λάθος πολιτικές για τον κορονοϊό;

(Λάθος πολιτικές για τον κορονοϊό;) Αυτή την περίοδο ζούμε, εμείς οι νεότερες γενιές, μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Δεν ξέρω πως αισθάνονται οι παλαιότεροι που έζησαν κατοχή και δικτατορίες αλλά για όσους ανδρωθήκαμε μετά τη μεταπολίτευση πραγματικά αυτά που βιώνουμε μας ανατρέπουν την άποψη που είχαμε σχηματίσει περί δημοκρατίας και ελευθερίας.

Λάθος πολιτικές για τον κορονοϊό; Μια αναδρομή στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν.

 Ήδη από την αρχή της πανδημίας ανεστάλησαν  μια σειρά από δικαιώματα που τα θεωρούσαμε αυτονόητα. Μην ξεχνάμε ότι για μερικές εβδομάδες απαγορεύτηκε ΚΑΘΕ θρησκευτική πράξη λατρείας ακόμη και η διαδικτυακή τους μετάδοση. Επίσης ζήσαμε απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγόρευση συναθροίσεων, διακοπή λειτουργίας της δικαιοσύνης, συνεχείς ελέγχους ακόμη και στα σπίτια για τη διαπίστωση τήρησης των μέτρων. Και όλα αυτά τα ανεχτήκαμε προς χάριν, όπως μας έλεγαν, του υπέρτατου αγαθού, της υγείας.

Είχαμε βέβαια επισημάνει ότι υπήρχαν και άλλα μέσα για την επίτευξη του σκοπού που δε θα απαιτούσαν τόσες πολλές θυσίες αλλά αυτός ήταν ο δρόμος που επιλέχθηκε τελικά. Ο δρόμος της μίας γνώμης, της βίας και της επιβολής. Ακόμη και οι επιστημονικοί σύλλογοι απαιτούσαν μονοφωνία επί απειλή διαγραφής των μελών τους και κάποιοι ιατροί οδηγήθηκαν στα πειθαρχικά για την άποψή τους.

Τα ΜΜΕ χρηματοδοτήθηκαν αδρά και έτσι προσχώρησαν στη μία και μοναδική άποψη και οι κυβερνώντες επέλεξαν κάποια μέλη της ιατρικής κοινότητας για να τους διορίσουν ως επιτροπή ειδικών που θα έδιναν υποτίθεται τις κατευθύνσεις. Κάποιοι άλλοι συγκρότησαν πάλι κατ’ επιλογήν την επιτροπή βιοηθικής με συγκεκριμένο επίσης σκοπό.

Λάθος πολιτικές για τον κορονοϊό;Μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν πείσθηκε.

Όλα λοιπόν υπό έλεγχο με τους πολιτικούς, τους επιστήμονες, τους δημοσιογράφους, την Εκκλησία και όλα τα μέσα ευθυγραμμισμένα στη μία άποψη. Και κάποιες αδύναμες και σκόρπιες φωνές να διαμαρτύρονται, ενώ οι πολλοί από φόβο, αδράνεια, αδιαφορία, παρατηρούσαν τα τεκταινόμενα. Κι όμως με το γήπεδο στρωμένο και με το διαιτητή μιλημένο μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν τσίμπησε.

Που οφείλεται αυτό; Νομίζω στον αλαζονικό και βάναυσο τρόπο που χρησιμοποιήθηκε. Απειλές, εκβιασμοί, επιθέσεις, εξαγορές, πρόσωπα που δεν έπειθαν αλλά κυρίως παλινωδίες και αντιφάσεις που εύκολα μπορούσε να αντιληφθεί κάποιος απροκατάληπτος και στοιχειωδώς έξυπνος.

Επειδή η πολιτική εξουσία χρειαζόταν ένα άλλοθι χρησιμοποιήθηκε η επιστημονική επιτροπή «των ειδικών» για να επενδύσει πολιτικές επιλογές. Γι’ αυτό και κάποιοι από αυτούς που πλαισίωναν καθημερινά τα ΜΜΕ «κάηκαν» και χρειάστηκε να χρησιμοποιηθούν τους τελευταίους μήνες ως τηλεαστέρες- εκπρόσωποι καθηγήτριες της Παιδιατρικής σε μια νόσο που δεν αφορά τα παιδιά. Οι υπόλοιποι αναλώθηκαν είτε στο να δημιουργούν προσωπικές  καριέρες ή αποσύρθηκαν ως ακατάλληλοι. Οι παλινωδίες λοιπόν και τα συνεχή πισωγυρίσματα δημιούργησαν δυσπιστία και σε κάποιους σκεπτόμενους την αμφιβολία.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη μιας πρωτόγνωρης κατάστασης και της ανάγκης αντιμετώπισής της.

Φυσικά και κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη μιας πρωτόγνωρης κατάστασης και της ανάγκης αντιμετώπισής της. Όμως πολλά είναι αυτά που ξενίζουν. Για όλα αυτά μήνες τώρα καταθέτουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά από περισσότερα από 90 άρθρα. Οι περισσότεροι είστε τακτικοί αναγνώστες και σας ευχαριστώ γιατί η παρουσία σας σιωπηρή ή ηχηρή μας δίνει δύναμη.

Λάθος πολιτικές για τον κορονοϊό; Ο πόλεμος εναντίον των ανεμβολίαστων.

Όμως θα ήθελα να εστιάσουμε λίγο σε αυτό τον αβάσταχτο πόλεμο που δέχονται αυτοί που χαρακτηρίζονται ως «ανεμβολίαστοι». Προσπαθώ να καταλάβω γιατί γίνονται όσα ζούμε και πραγματικά με την ιατρική γνώση και τη λογική δε μπορώ να το εξηγήσω. Είναι ξεκάθαρο ότι ο εμβολιασμένος και κολλά και μεταδίδει τη νόσο. Μάλιστα μπορεί και να ασθενήσει βαριά, ακόμη και να πεθάνει (Δυστυχώς έχω και προσωπική τέτοια περίπτωση). Ακόμη ο εμβολιασμένος μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για τους γύρω του όταν δε λαμβάνει τα μέτρα που λαμβάνουν όλοι οι άλλοι. Γιατί λοιπόν αυτή η δαιμονοποίηση όσων δεν έχουν εμβολιαστεί και ταυτόχρονα η άκαιρη και επικίνδυνη απελευθέρωση των εμβολιασμένων;

Η εύκολη και η μόνη λύση των εμβολίων.

Υπάρχει μια εξήγηση που μπορεί να δώσει κάποιος χωρίς να προχωρήσει σε θεωρίες συνομωσίας και χωρίς να ασχοληθεί με οικονομικά και άλλα συμφέροντα που σχετίζονται με τα εμβόλια και την κυκλοφορία τους. Βέβαια είναι αναμφισβήτητο ότι μιλάμε για ασύλληπτα ποσά που σχετίζονται με την παραγωγή και διάθεση των εμβολίων. Αλλά αυτό θα περιμέναμε κάποιους πιο ειδικούς να μας το αναλύσουν.

Για εμάς τα πράγματα είναι πιο απλά. Η μόνη δυστυχώς πρόταση μέχρι τώρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν η απόλυτη καραντίνα. Οι συνέπειες της καραντίνας που στην πραγματικότητα προστάτευε το ΕΣΥ από την αφόρητη πίεση που οδήγησε στην κατάρρευσή του και το θάνατο σχεδόν 13000 ατόμων μέχρι τώρα, ήταν καταστροφικές για την κοινωνία, την οικονομία και την ψυχολογία των ανθρώπων.  Η εύκολη λύση λοιπόν είναι τα εμβόλια.

Είτε αποτελεσματικά είτε όχι, είτε επικίνδυνα ή μη, η πιο απλή λύση είναι τα εμβόλια. Το μήνυμα είναι «Σας φέραμε τα εμβόλια για να σας σώσουμε, να σας απελευθερώσουμε, να μην ξανακλείσουμε τα πάντα. Αν αυτό πετύχει εμείς είμαστε οι σωτήρες σας». Αν όμως δεν πετύχει; Τότε χρειαζόμαστε ένα αποδιοπομπαίο τράγο. Και ποιος είναι αυτός; Μα οι ανεμβολίαστοι, οι ψεκασμένοι, οι επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Σε αυτούς θα ρίξουμε όλο το βάρος. Και βέβαια η προπαγάνδα αρχίζει από τώρα.

Οι προσβλητικές εκφράσεις προς τους υγειονομικούς  και η στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων.

Ακούμε υπουργούς να αποκαλούν όσους προβληματίζονται μπροστά στα εμβόλια, βλάκες. Ακούμε τον υπεύθυνο των εμβολιασμών να αποκαλεί κομπογιαννίτες όσους υγειονομικούς θέτουν ερωτήματα για τους εμβολιασμούς και να ζητά την παραδειγματική τιμωρία τους.

Ακούμε τον πρωθυπουργό να αποκαλεί ψεκασμένους το 40% τουλάχιστον του ενήλικα πληθυσμού τη στιγμή που υποτίθεται ότι χτίζουμε την κοινωνία που ανέχεται και προωθεί τη διαφορετικότητα. Αφού όλες οι μειονότητες έτυχαν της προστασίας   του κράτους και σύμφωνα με τους νόμους που ψηφίζονται απειλείται με αυστηρές ποινές όποιος ασκήσει κριτική στους άλλους για τις επιλογές φύλου ή γενικά ζωής, φυλής και εθνότητας, ξαφνικά μια ισχυρή ομάδα, όσοι αμφιβάλλουν για τα εμβόλια στοχοποιούνται κατά τρόπο βάναυσο.

Κίνδυνοι για την κοινωνική ισορροπία και τη δημόσια υγεία.

Αυτό όμως οδηγεί σε κινδύνους όχι μόνο για την κοινωνική ισορροπία αλλά και για τη δημόσια υγεία. Από τη μία οι πολίτες είναι δύο ταχυτήτων, οι εμβολιασμένοι που παίρνουν τη δουλειά όσων δεν εμβολιάστηκαν, κυκλοφορούν διασπείροντας τη νόσο γιατί είναι υπεράνω πάσης υποψίας, μπορούν να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες που οι υπόλοιποι δεν έχουν και οι μη εμβολιασμένοι που προπηλακίζονται, υβρίζονται, εξευτελίζονται καθημερινά, χάνουν τις δουλειές τους, απομονώνονται κοινωνικά και αν και προσέχουν διπλά είναι μονίμως υπαίτιοι για όλα.

Από την άλλη η νόσος διασπείρεται ανεξέλεγκτα όχι από εκείνους που έχοντας επίγνωση ότι κινδυνεύουν αφού δεν εμβολιάστηκαν αλλά από εκείνους που ακριβώς επειδή έχουν εμβολιαστεί περιφρονούν τα μέτρα προστασίας (με την κρατική υποβοήθηση). Ακούσαμε τον εμβολιασμένο υπουργό Ανάπτυξης που είναι θετικός στον κορονοϊό να λέει ότι οι συνεργάτες που ήρθαν σε επαφή μαζί του συνεχίζουν να εργάζονται χωρίς να μπουν σε καραντίνα γιατί είναι εμβολιασμένοι. Υποψιάζομαι ότι το υπουργείο θα κλείσει σε λίγο από τα κρούσματα.

Μήπως η πειθώ και τα επιχειρήματα βοηθήσουν να αποφύγουμε τις φοβερές συνέπειες του διχασμού που έρχονται;

Μου θυμίζουν πάντως  όλα αυτά όσα διαβάζαμε για τις εποχές διωγμών των χριστιανών των πρώτων αιώνων που έφταιγαν για κάθε κακό που συνέβαινε στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, για τις εποχές διακρίσεων λόγω πολιτικών φρονημάτων και γενικότερα τις σκοτεινότερες περιόδους της ιστορίας.

Μήπως τελικά ο διάλογος που φανερά απουσιάζει («τι να πούμε με αυτούς, δεν έχει νόημα» είπε εμφορούμενη από δημοκρατικά και επιστημονικά ιδεώδη η υπεύθυνη για την ενημέρωση της επιτροπής των ειδικών), η πειθώ και τα επιχειρήματα βοηθήσουν να αποφύγουμε τις φοβερές συνέπειες του διχασμού που έρχονται και πολύ φοβάμαι ότι θα δημιουργήσουν αγιάτρευτες πληγές;