Νικόλαος Παναγιωτόπουλος

Ιδιωτικό ιατρείο και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

(Ιδιωτικό ιατρείο) Έχουμε στο παρελθόν κάνει κάποιες αναφορές στην ανυπαρξία ουσιαστικής πρωτοβάθμιας φροντίδας. Για να καταλάβουμε το βαθμό του προβλήματος ας αναλογιστούμε όλοι τις περιπτώσεις εκείνες που κάποιος με υψηλή πίεση αναζητά μια πρωτοβάθμια ιατρική φροντίδα. Μια συνήθης σκέψη είναι να αποτανθεί στο γειτονικό φαρμακείο όπου ο φαρμακοποιός καθ’ υπέρβαση των γνώσεων και των αρμοδιοτήτων  του αναγκάζεται υπό την πίεση του ασθενούς αντί να τον παραπέμψει σε κάποιο ιατρό, να του δώσει κάποιο φάρμακο. Αυτό κάποιες φορές συνοδεύεται και από προτάσεις για «ένα καλό αντιυπερτασικό» που θα αντιμετωπίσει και μελλοντικά το πρόβλημα. Μια άλλη επιλογή είναι τα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου που μαζί με την υπερτασική κρίση έχει να αντιμετωπίσει οξέα εμφράγματα, εγκεφαλικά επεισόδια, πνευμονικά οιδήματα και άλλες επικίνδυνες για τη ζωή καταστάσεις. Τα νοσοκομεία είναι τριτοβάθμιας περίθαλψης κέντρα και όχι ιατρεία πρωτοβάθμιας φροντίδας.

Ιδιωτικό ιατρείο και πρωτοβάθμια φροντίδα ασθενών.

Παραδοσιακά ένα μεγάλο μέρος του βάρους της πρωτοβάθμιας φροντίδας ασθενών έχουν αναλάβει τα ιδιωτικά ιατρεία. Σε αυτά ιατροί που δεν προτίμησαν το δημόσιο σύστημα ή που αποκλείστηκαν από αυτό (τους πιθανούς λόγους για τους οποίους αποκλείστηκαν τους έχουμε περιγράψει γλαφυρά σε προηγούμενα άρθρα που αφορούσαν τον τρόπο επιλογής ιατρών του ΕΣΥ) οργάνωσαν τον δικό τους προσωπικό χώρο, όπου μπορούν να συναντούν εκείνους που τους εμπιστεύονται και τους δίνουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τα προβλήματα της υγείας τους. Οι ιατροί αυτοί έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μια πιο προσωπική σχέση με τους ασθενείς τους και οι περισσότεροι βρίσκονται σε εικοσιτετράωρη διαθεσιμότητα για να επιλύσουν οποιαδήποτε επείγοντα προβλήματα ή να απαντήσουν σε απορίες και ερωτήσεις τους.

Στο ιδιωτικό ιατρείο ο ιατρός αναπτύσει προσωπικές και στενές ανθρώπινες σχέσεις.

Έχοντας βρεθεί στο χώρο αυτό τηςιδιωτικής ιατρικής επί δεκαετίες σας διαβεβαιώνω ότι ο ρόλος του σωστού ιδιώτη ιατρού είναι μοναδικός. Στο πέρασμα του χρόνου αναπτύσσονται όχι μόνο επαγγελματικές και κοινωνικές αλλά πολύ προσωπικές και στενές ανθρώπινες σχέσεις. Οι ασθενείς έχουν την ανάγκη να μιλήσουν για προσωπικά και οικογενειακά τους θέματα, να μοιραστούν τα προβλήματά τους πολύ πέρα από τις ιατρικές συμβουλές και να ζητήσουν βοήθεια για γεγονότα και καταστάσεις που τους απασχολούν. Ο ιατρός γίνεται μέλος της οικογένειάς τους και το τηλέφωνό του βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο στον τηλεφωνικό κατάλογό τους.

Από την άλλη πλευρά ο σωστός ιατρός, αυτός που αφιερώνει χρόνο στον κάθε ασθενή του και δεν αρκείται απλώς σε δεκάλεπτη και δεκαπεντάλεπτη επίσκεψη, νοιώθει ότι οι ασθενείς του είναι φίλοι και πολλοί από αυτούς μέλη της οικογένειάς του. Η ιατρική γίνεται συναρπαστική μόνο όταν προσωποποιείται και εξατομικεύεται και αυτό είναι ένα προνόμιο του ιδιώτη ιατρού στο ιατρείο του. Ο νοσοκομειακός ιατρός μπορεί να έχει το προνόμιο να εφαρμόζει μια πιο επιθετική ιατρική αλλά οι ασθενείς περνούν και φεύγουν επιστρέφοντας τις περισσότερες φορές μετά τη νοσηλεία στον προσωπικό τους ιατρό.

Οι νοσοκομειακοί ιατροί υποτιμούν τους ιδιώτες ιατρούς.

Στο σημείο αυτό φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Φαίνεται ότι πολλοί ιατροί που εργάζονται σε νοσοκομείο δεν το καταλαβαίνουν και με το χειρότερο τρόπο υποτιμούν τους ιατρούς που επί σειρά ετών έχουν την ευθύνη της φροντίδας των νοσηλευομένων ασθενών τους. Αυτό το κάνουν κάποιες φορές από αλαζονεία. Είναι χαρακτηριστικό  κενών περιεχομένου ανθρώπων,  που αφού αποκτήσουν μια θέση και μια εξουσία, ακόμη και από το παράθυρο, τη χρησιμοποιούν με τρόπο αλαζονικό. Μη σεβόμενοι ότι οι προσωπικοί ιατροί του ανθρώπου που κάποια ανατροπή της υγείας του τον έφερε στο νοσοκομείο γνωρίζουν σε βάθος το ιστορικό, τη μέχρι τότε πορεία του και τα στάδια που πέρασε μέχρι εκείνη τη στιγμή, αγνοούν επιδεικτικά την οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί τους.

Οι νοσοκομειακοί ιατροί αρνούνται την επικοινωνία με τους ιδιώτες ιατρούς.

Μου έχει τύχει κατ’ επανάληψη ιατροί δημοσίων νοσοκομείων, παρά την προσπάθεια των συγγενών ή των ιδίων των ασθενών να μας φέρουν σε επαφή, όχι μόνο να αρνούνται κατηγορηματικά την επικοινωνία αυτή αλλά να απαξιώνουν, χωρίς να γνωριζόμαστε, στο πρόσωπό μου τον κάθε ιδιώτη ιατρό. Έχουν ακουστεί φράσεις όπως «εγώ δε μιλάω με ιδιώτες», «τι να μας πει τώρα ο γιατρός της γειτονιάς», «δε χρειάζεται να μιλήσω με κανένα, ξέρω πολύ καλύτερα τι συμβαίνει. Αν ήθελε ας τον αντιμετώπιζε αυτός». Άλλοι πάλι εντέχνως προσπαθούν απαξιώνοντας τον ιατρό που χρόνια παρακολουθεί τον ασθενή, να  εγκαθιδρύσουν μια πελατειακή σχέση μαζί του.

Άλλες φορές πάλι εκθέτουν με κακόβουλο συνήθως τρόπο τη μέχρι τότε αγωγή που λάμβανε ο ασθενής πείθοντας αυτόν  και το περιβάλλον του ότι για όλα φταίει κάποιο φάρμακο ή η αντιμετώπιση που μέχρι τότε ακολουθούσε ο ιατρός του. Θα πείτε ότι κακόβουλοι υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα, γιατί να μην υπάρχουν και μεταξύ των ιατρών; Καμία αντίρρηση, μόνο που στην περίπτωση των ιατρών, αυτό το πληρώνει ο ασθενής και πιστέψτε με πολλές φορές και με τη ζωή του. Η εξουσία ενός ιατρού, στην προκειμένη περίπτωση νοσοκομειακού, είναι εξουσία ζωής και θανάτου. Θα ήταν ευχής έργον ο ιατρός που ξέρει τις λεπτομέρειες για την υγεία του ασθενούς του και τον παρακολουθεί χρόνια, να συνεργάζεται με το νοσοκομειακό ιατρό εποικοδομητικά για το καλό του.

Και οι ιατροί των ιδιωτικών νοσοκομείων…

Κι επειδή μέχρι στιγμής αναφερθήκαμε μόνο στον ιατρό του κρατικού νοσοκομείου, θα πρέπει για να είμαστε δίκαιοι να πούμε ότι μερικές φορές οι ιατροί του ιδιωτικού νοσοκομείου είναι πολύ χειρότεροι. Πρόσφατα ένας καρδιολόγος μεγάλου ιδιωτικού θεραπευτηρίου που υπήρξε και συμφοιτητής μου, χωρίς να αφήσει να του πουν για ποιόν πρόκειται είπε «σιγά μη μιλάμε τώρα με τον καθένα, δε θα τελειώναμε ποτέ». Δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία στον ιδιωτικό τομέα; Πιο συχνά μικροπελατειακή νοοτροπία. Εγώ είμαι ο καλύτερος γιατί έχω και μια βάση σε νοσοκομείο αν χρειαστεί. Προτιμήστε με.

Προέχει το καλό του ασθενούς.

Οι ασθενείς τις περισσότερες φορές εκφράζουν παράπονα γι’ αυτή τη συμπεριφορά αλλά είναι στο έλεος του νοσοκομειακού ιατρού μη μπορώντας να αντιδράσουν. Είναι πολύ σημαντικό θέμα λειτουργίας του συστήματος υγείας η καλή συνεργασία του θεράποντος επί έτη ιδιώτη ιατρού με το νοσοκομείο. Δυστυχώς υπό τις συνθήκες που επικρατούν το βάρος πέφτει στον ίδιο τον ασθενή και τους συγγενείς του, θα έπρεπε όμως το γνωστό σύνθημα «μακριά οι ιδιώτες από τα νοσοκομεία» να  μετατραπεί θεσμικά, όχι κάνοντας τα νοσοκομεία ξέφραγα αμπέλια όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει, ούτε βάζοντας ιατρούς από το παράθυρο στο δημόσιο χωρίς κριτήρια  αλλά θεσμοθετώντας τη δυνατότητα του ιδιώτη θεράποντα να παρεμβαίνει καταθέτοντας έστω τη γνώμη του κι ας αποφασίζουν τελικά οι ιατροί της κλινικής. Η συνεργασία δημοσίου και ιδιωτών θα πρέπει αν ξεκινήσει από τα απλά πράγματα προς όφελος αυτού που δε φταίει να πληρώνει τα κόμπλεξ κάποιων. Του ασθενή.