Ελληνικά 
English 
Κορονοϊός και Σύστημα Υγείας. Όσα δε λέει κάποιος στα δύσκολα.
Τώρα που τα ΜΜΕ πλημμυρίζουν από ενθουσιασμό και αισιοδοξία για την εξέλιξη της πανδημίας που σάρωσε τα πάντα στη ζωή μας, αξίζει νομίζω τον κόπο στο πρώτο σκαλοπάτι που φτάσαμε να κάνουμε μια πρώτη αξιολόγηση κάποιων από όσα συνέβησαν. Κι αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι όσα δε λέει κάποιος στα δύσκολα, τον εκθέτουν όταν θα τα πει όταν όλα θα περάσουν. Υπάρχουν πολλοί που βρίσκονται κρυμμένοι όλο αυτό το διάστημα, άφωνοι, ανέκφραστοι, ουδέτεροι και περιμένουν να έρθει η ώρα που θα ξεκαθαριστούν τα πάντα και θα μπορέσουν τότε εκ του ασφαλούς να ακολουθήσουν το συρμό και στηριζόμενοι στη λήθη των πολλών να πουν: «τα έλεγα εγώ».
Όσοι το κάνουν αυτό στη ζωή τους είναι πάντα νικητές αλλά ποτέ δεν είναι αξιοσέβαστοι. Γιατί α-λήθεια είναι η απουσία μιας τέτοιας ντροπιασμένης λήθης. Ο δεύτερος λόγος γι’ αυτή τη συζήτηση είναι επειδή τίποτε δεν τελειώνει όταν εμείς το θέλουμε αλλά αν δεν έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί κινδυνεύουμε να υποστούμε πολύ περισσότερα όταν το βρούμε πάλι μπροστά μας.
Κορονοϊός και Σύστημα Υγείας:Αποκτήσαμε ένα σοβαρό κράτος και οργανωμένη δημόσια διοίκηση;
Η πανδημία αυτή λοιπόν ήταν μια ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη για να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα. Πρώτα από όλα δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι επί τέλους αποκτήσαμε ένα σοβαρό κράτος, μια οργανωμένη δημόσια διοίκηση. Αυτό δε γίνεται σε δεκαπέντε ημέρες ούτε σε ένα μήνα. Ούτε είναι θέμα προσώπων αλλά νοοτροπίας και μακροχρόνιας προσπάθειας. Μας αρέσει σε αυτό τον τόπο να ενθουσιαζόμαστε, κατά καιρούς να τονώνουμε το περιρρεόν αίσθημα ότι είμαστε ανώτεροι όλων και αδικημένοι και όταν χρειαστεί θαμπώνουμε την οικουμένη με το μεγαλείο μας.
Γρήγορα όμως είμαστε καταδικασμένοι να απογοητευτούμε και να ρίξουμε την ευθύνη της αποτυχίας στους άλλους. Αυτό διαφαίνεται σε μια πρόσφατα δημοσιευθείσα έρευνα που δείχνει τους Έλληνες πολύ αισιόδοξους, με εμπιστοσύνη στην ηγεσία τους και το σύστημα υγείας και απογοητευμένους από τους Ευρωπαίους. Ίσως γιατί οι τελευταίοι μη προσκυνώντας το μεγαλείο μας δε συμμερίζονται τις εκτιμήσεις και τις απαιτήσεις μας.
Κορονοϊός και Σύστημα Υγείας:Το Εθνικό Σύστημα Υγείας παραδέρνει εδώ και δεκαετίες στη μοίρα του.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από όσα έγιναν σχετικά με την Υγεία. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας παραδέρνει εδώ και δεκαετίες στη μοίρα του. Υπήρξε πάντα ένας χώρος ρουσφετολογικής τακτικής με αναξιοκρατικές επιλογές προσώπων, με έλλειψη αξιολόγησης, με απουσία σχεδιασμού, με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κοπωμένο από την απουσία κινήτρων και την εμφανή διάλυση σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής.
Στην κορυφή του παγόβουνου η απουσία οργανωμένων και σοβαρά στελεχωμένων Μονάδων Εντατικής Θεραπείας είναι κάτι που επισημαίνεται χρόνια τώρα σε κάθε αρχή του χειμώνα, με τα κρούσματα της εποχικής γρίπης να οδηγούν το σύστημα σε απόγνωση. Τα γράφαμε μερικούς μήνες πριν.
Υπουργείο Υγείας και κάποιες πρόσθετες κλίνες ΜΕΘ.
Για την προσωρινή ικανοποίηση των αναγκών το υπουργείο Υγείας έκανε μια συμφωνία με κλινικές, όπως τους Ταξιάρχες που πετροβολούμε για ανευθυνότητα αυτές τις ημέρες, για κάποιες πρόσθετες κλίνες ΜΕΘ για τις οποίες επίσης γράψαμε εγκαίρως ότι ποιοτικά δεν είναι αυτές που χρειαζόμαστε. Ούτε συζήτηση για οργάνωση νέων κλινών ΜΕΘ σε νοσοκομεία με την απαιτούμενη στελέχωση από πλευράς μηχανημάτων και τεχνικής υποστήριξης και την πρόσληψη εξειδικευμένου και εκπαιδευμένου προσωπικού. Τί έγινε λοιπόν μόλις ξέσπασε η πανδημία και βλέπαμε τους ανθρώπους στη γειτονική Ιταλία να πεθαίνουν κατά χιλιάδες λόγω αδυναμίας του συστήματος υγείας να τους υποστηρίξει; Αρχίσαμε να δεχόμαστε δωρεές μηχανημάτων, να ανοίγουμε όπως όπως κλειστούς χώρους παλιών νοσοκομείων, να καταργούμε π.χ. καρδιοχειρουργικές μονάδες, μονάδες αυξημένης φροντίδας και κλινικές άλλων ειδικοτήτων για να τις κάνουμε ΜΕΘ.
Αρχίσαμε επίσης να προσλαμβάνουμε κυριολεκτικά όποιον ήταν διαθέσιμος και να υπερηφανευόμαστε ότι φτιάξαμε ξαφνικά ένα θωρακισμένο σύστημα και από τα πιο επίσημα χείλη να ακούμε ότι «έγιναν σε λίγες μέρες για το ΕΣΥ όσα δεν έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες». Ο υπουργός για να προσελκύσει προσωπικό έκανε έκκληση «κάντε αιτήσεις όσοι μπορείτε και θα σας κρατήσουμε και μετά». Είναι γνωστό ότι για να ολοκληρωθεί ένας διαγωνισμός πρόσληψης προσωπικού στην Ελλάδα χρειάζεται να περάσουν χρόνια. Αν το σύστημα ήταν λιγότερο γραφειοκρατικό θα χρειαζόταν λιγότερος χρόνος, πάντως ικανός χρόνος για να αξιολογηθούν οι αιτήσεις. Εδώ λειτουργήσαμε υπό πίεση με κριτήρια που ούτε θυρωρούς δε θα προσλαμβάναμε.
Προσλήψεις,διαγωνισμοί και πανηγυριζμοί στα ΜΜΕ.
Λίγες εβδομάδες πριν το ξέσπασμα της πανδημίας ένας διαγωνισμός που κράτησε χρόνια και είχε ολοκληρωθεί λίγο πριν την αλλαγή κυβέρνησης κινδύνευε να ακυρωθεί λόγω πιθανολογούμενων παρατυπιών. Αυτός ο διαγωνισμός αφορούσε την πρόσληψη ειδικευμένων ιατρών στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών (στα Επείγοντα κοινώς) των νοσοκομείων (αυτούς που τώρα αποθεώνουμε και διορίστηκαν τελικά την τελευταία στιγμή με την υποψία του πιθανού παράτυπου και κομματικού να αιωρείται). Τώρα βέβαια προσλάβαμε μερικές χιλιάδες ιατρών, νοσηλευτών και λοιπό προσωπικό, χωρίς διαγωνισμό, μέσα λίγες σε μέρες και θα φορτώσουμε ένα ολόκληρο σύστημα με αυτούς που μπορεί να αποδειχθούν στην πορεία ακατάλληλοι, για πολλά χρόνια ακόμη. Θα πείτε όλα αυτά έγιναν στην ανάγκη. Δε θα διαφωνήσω. Όμως το να πανηγυρίζουμε και να δοξαζόμαστε από τα ΜΜΕ, είναι νομίζω ανέντιμο.
Με σπασμωδικές κινήσεις, τα συστήματα υγείας δεν ενδυναμώνονται.
Με αυτές τις σπασμωδικές κινήσεις, τα συστήματα υγείας δεν ενδυναμώνονται. Το να βάλω κάπου μερικά κρεββάτια και να τοποθετήσω δίπλα έναν αναπνευστήρα, μερικά μόνιτορ και κάποιους άπειρους και νεοπροσληφθέντες ή κάποιους επειγόντως μεταταγέντες από άλλους χώρους υγείας ιατρούς και νοσηλευτές δε φτιάχνω ΜΕΘ. Ας πούμε ότι στο νοσοκομείο «Αγία Βαρβάρα» τέως Λοιμωδών που είχε κλείσει και τώρα ξαφνικά έγινε πρότυπο προπυργίου ενάντια στον κορονοϊό ώστε να το επισκέπτεται ο επικεφαλής της κυβερνητικής προσπάθειας λοιμωξιολόγος με το σήμα της νίκης, κάποιος που πρέπει να κάνει αξονική ή μαγνητική τομογραφία που θα σταλεί αφού δεν υπάρχουν πια υποδομές; Κι αν είναι διασωληνωμένος τι θα γίνει τώρα που έκλεισαν και οι εκκλησίες για ατομική προσευχή;
Όλο το σκηνικό μου θυμίζει τις παιδικές εικόνες από τα λεγόμενα σπαγγέτι γουέστερν όπου ολόκληρες πόλεις που αναπαριστούσαν την Άγρια Δύση στήνονταν με μόνο σκηνικό την πρόσοψη. Πιο πίσω δεν υπήρχε τίποτε. Αν είχαμε την ατυχία και δε μας προστάτευε ο «Θεός της Ελλάδας» και ήμαστε η πρώτη χώρα πριν την Ιταλία που χτυπούσε ο κορονοϊός τώρα θα θρηνούσαμε χιλιάδες θύματα.
Κορονοϊός και Σύστημα Υγείας: Μας έκλεισαν μέσα και αποφύγαμε το πρώτο κύμα.
Απλώς μας έκλεισαν μέσα και αποφύγαμε το πρώτο κύμα. Τα νοσοκομεία μας με το μαζικό εγκλεισμό έμειναν άδεια. Οι φόβοι δεν επαληθεύτηκαν ευτυχώς και το σύστημα δεν πιέστηκε. Επικοινωνιακοί λόγοι βέβαια επέβαλαν να μας βγάλουν στα μπαλκόνια να χειροκροτούμε τους χαλαρότερους από ποτέ υγειονομικούς, άτομα του θεάματος οργάνωσαν εποχούμενες λιτανείες για να ευχαριστήσουμε τους ήρωες, δόθηκε το Δώρο Πάσχα σε εργαζόμενους στην υγεία, παραβιάστηκε ο ιερός σεβασμός προς το νοσηλευόμενο ασθενή με το να κυκλοφορούν βίντεο και φωτογραφίες από ΜΕΘ που μάλιστα διακινήθηκαν από διοικητές νοσοκομείων και υπουργούς. Χρειαζόμασταν ήρωες και τους βρήκαμε στο πρόσωπο αυτών που μέχρι χθες κατηγορούσαμε για αργόμισθους και ανεπαρκείς.
Βέβαια θύματα υπάρχουν περισσότερα από ότι φανταζόμαστε. Τα έχουμε γράψει και αυτά. Είναι οι παράπλευρες απώλειες που στον πανικό της η διοίκηση δημιούργησε τρομοκρατώντας τον κόσμο, μειώνοντας την προσέλευση όλων των άλλων νοσημάτων στα νοσοκομεία και βέβαια αναστέλλοντας σε όλα τα νοσοκομεία, ιδιωτικά και δημόσια, τα προγραμματισμένα χειρουργεία και άλλες διαγνωστικές εξετάσεις. Αυτές τις απώλειες που εμείς οι γιατροί στην πρωτοβάθμια περίθαλψη ζούμε, ποιος θα τις καταμετρήσει;
Αν δε σοβαρευτούμε θα θρηνήσουμε θύματα.
Αν δε σοβαρευτούμε, να αφήσουμε τις θριαμβολογίες και την επικοινωνιακή τακτική και να οργανωθούμε όσο προλαβαίνουμε για το διαφαινόμενο νέο κύμα του φθινοπώρου θα θρηνήσουμε θύματα και όλο το οικοδόμημα θα γκρεμιστεί σε ερείπια. Δεν είναι γκρίνια όλα αυτά αλλά μια ακόμη προειδοποίηση. Τα μέτρα αποκλεισμού δε θα μπορούν να παραταθούν για πάντα και για κοινωνικούς και για ψυχολογικούς και για οικονομικούς λόγους. Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Η ιδιωτική Υγεία που τόσο δοξάσαμε τα τελευταία χρόνια παρακολουθεί αμήχανα γιατί είναι άλλα τα δικά της κριτήρια και οι στόχοι της. Η κριτική δυσαρεστεί, χαλάει το κλίμα, θεωρείται μικροψυχία, μπορεί όμως να σώσει ζωές, έστω και τη τελευταία στιγμή.
Αντισηπτικά από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών…
Υ.Γ. Για όσους αναρωτιούνται σχετικά με τη φωτογραφία στην αρχή του άρθρου είναι κι αυτή μια ένδειξη του επικοινωνιακού παιχνιδιού. Ο Σύλλογός μας, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, διατυμπανίζει στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ανακοινώσεις, ότι ενίσχυσε τα ιατρεία μας με αντισηπτικά, μάσκες και γάντια. Μπήκα στον πειρασμό να φωτογραφήσω το ένα από τα δύο αντισηπτικά που μας έστειλαν (80ml) δίπλα σε ένα μπουκαλάκι νερού του μισού λίτρου. Δύο τέτοια μπουκαλάκια σε μέγεθος αρώματος, μερικές μάσκες και ένα κουτί γάντια από αυτά που βρίσκει άνετα κανείς σε σούπερ μάρκετ, διατυμπανίστηκαν ως η κίνηση που κάνει τη διαφορά. «Ώδινεν όρος και έτεκεν μύν», όπως φοβάμαι πολλά από όσα ζούμε σήμερα, στις ημέρες του κωρονοϊού.