Ελληνικά 
English 
Ιδιωτικά Θεραπευτήρια και Κορονοϊός:Ιδιωτικά Θεραπευτήρια σε αναβρασμό.
(Ιδιωτικά Θεραπευτήρια και Κορονοϊός) Αυτόν τον καιρό τα ιδιωτικά θεραπευτήρια βρίσκονται σε αναβρασμό. Γίνονται συσκέψεις επί συσκέψεων για να αντιμετωπιστεί ένα τεράστιο πρόβλημα που προέκυψε ως παράπλευρη απώλεια από την πανδημία του κορονοϊού. Βέβαια για όσους έχουν ζήσει από κοντά τον τρόπο που λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας στη χώρα μας δεν αποτελεί καμία έκπληξη η εξέλιξη αυτή. Το είχαμε άλλωστε επισημάνει στην αρθρογραφία μας καιρό πριν, σε ανύποπτο χρόνο. Το πρόβλημα είναι δομικό. Είναι θέμα νοοτροπίας. Γιατί όσο κι αν φαίνεται παράδοξο ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει στελέχη.
Ιδιωτικά Θεραπευτήρια και Κορονοϊός: Εκβιασμός των εργαζομένων από την αρχή της κρίσης.
Ας το εξηγήσουμε πριν αναφερθούμε στην επικαιρότητα. Από την αρχή της κρίσης και με δεδομένη την αδυναμία των εργαζομένων στα ιδιωτικά θεραπευτήρια να βρουν εναλλακτικές λύσεις εργασίας, έλαβε χώρα ένας σαφής εκβιασμός. Χαμηλοί μισθοί που μειώνονταν συνέχεια, σκληρή δουλειά με μείωση προσωπικού και η απειλή της απόλυσης αν εκφράσεις παράπονο να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Οι εργαζόμενοι, κυρίως νοσηλευτές και μισθωτοί ιατροί, έβλεπαν συναδέλφους τους που τολμούσαν να διεκδικήσουν δικαιώματα ή δεν ήσαν συμπαθείς στους προμηθευτές- συνεργάτες ιατρούς να απολύονται εν μια νυκτί μετά από χρόνια τίμιας και σκληρής εργασίας.
Ιδιωτικά Θεραπευτήρια ,εργαζόμενοι και νόμιμες αποζημιώσεις.
Οι διοικήσεις πολλές φορές εξωθούσαν τους εργαζόμενούς τους με απειλές σε παραίτηση για να μη δοθούν οι νόμιμες αποζημιώσεις και διακήρυσσαν ότι οι λίστες με τις αιτήσεις για εργασία ήσαν μεγάλες και όλοι ήσαν αντικαταστάσιμοι. Αυτό το κλίμα δημιουργούσε πολύ δυσάρεστο κλίμα ανάμεσα στους εργαζόμενους αλλά δε μπορούσαν να αντιδράσουν αφού οι καλοθελητές θα ενημέρωναν αμέσως τους διοικούντες και οι συνέπειες θα ήσαν η απώλεια εργασίας με αβέβαιη συνέχεια σε μια αγορά που μαστιζόταν από ανεργία.
Όσοι είχαν εναλλακτικές λύσεις έφευγαν και πολλοί εργάζονταν σε άσχετα αντικείμενα για να μην υποκύψουν στον εκβιασμό. Στη θέση τους προσλαμβάνονταν νέοι και εντελώς άπειροι νοσηλευτές και ιατροί με πολύ χαμηλούς μισθούς και σκληρές συνθήκες εργασίας. Το κύριο φόβητρο ήταν η τύχη των προηγουμένων. Η διοίκηση φρόντιζε να διατυμπανιστεί ότι ο απολυθείς έφυγε γιατί ήταν ακατάλληλος και δεν υπήρξε κανείς σχεδόν που έφυγε που να μη φορτωθεί τη ρετσινιά του προβληματικού. Έτσι τα ιδιωτικά θεραπευτήρια εκτός από τα ανώτατα στελέχη που στην πραγματικότητα ήσαν και οι έμπιστοι της διοίκησης και σε καμία περίπτωση οι καλύτεροι, δε φρόντιζαν τα παλιά, ικανά και έμπειρα στελέχη τους. Γι’ αυτά όλοι ήσαν αναλώσιμοι. Όσοι έμεναν, έμεναν από ανάγκη.
Κανένας εργαζόμενος δεν αρνήθηκε θέση στη δημόσιο.
Για όποιον έχει αντίρρηση θα επικαλεστώ ένα απλό και καταλυτικό επιχείρημα. ΚΑΝΕΝΑΣ, μα κανένας εργαζόμενος που βρήκε θέση στο δημόσιο δεν την αρνήθηκε. Ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις που του γινόταν αντιπρόταση από το ιδιωτικό θεραπευτήριο, αυτή έπεφτε στο κενό. Δεν άκουσα ποτέ εργαζόμενος να παραμείνει. Εξ’ άλλου οι αιτήσεις για θέσεις στο Δημόσιο ήταν συνειδητή επιλογή τους. Θα αντιτείνει κάποιος, ίσως, ότι το Δημόσιο είναι η γη της Επαγγελίας για τους τεμπέληδες που θέλουν να αράξουν και το ιδιωτικό νοσοκομείο απαιτεί δουλειά.
Θα αδικούσαμε έτσι πολλούς φιλότιμους, εργατικούς, τίμιους νοσηλευτές και ιατρούς που επειδή δεν ήσαν τα παιδιά της διοίκησης έμεναν στάσιμοι βλέποντας άλλους λιγότερο ικανούς χωρίς προσόντα να γίνονται προϊστάμενοί τους γιατί το βασικό προσόν ήταν να είναι οι άνθρωποι των διοικούντων και αυτοί είχαν γνώμη και προσωπικότητα. Η απροσδόκητη απόλυση άλλων ικανών συνεργατών τους που τους εκτιμούσαν και τους τιμούσαν τους απογοήτευε, τους φόβιζε και τους δημιουργούσε ένα αίσθημα ματαίωσης.
Πανδημία του κορονοϊού: Προσλήψεις ιατρών και νοσηλευτών στο δημόσιο.
Και ερχόμαστε τώρα στο παρόν. Ξαφνικά μετά από μεγάλη περίοδο αδράνειας το Δημόσιο αποφάσισε να προχωρήσει -υπό την πίεση της πανδημίας του κορονοϊού- σε αθρόες προσλήψεις ιατρών και νοσηλευτών. Αποτέλεσμα; Τα ιδιωτικά θεραπευτήρια αδειάζουν καθημερινά από τους εργαζόμενούς τους. Ήρθε η ώρα που περίμεναν χρόνια και αποχωρούν με χαρά. Έχω μιλήσει με αρκετούς από αυτούς. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η χαρά και το αίσθημα ανακούφισης που τους διακατέχει. Είναι πολύ δυσάρεστο να φεύγεις από το χώρο που έδωσες κάποια από τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου και να αφήνεις ένα αναστεναγμό ανακούφισης.
Η ανασφάλεια των ασθενών στον ιδιωτικό τομέα.
Όσοι τον τελευταίο καιρό νοσηλεύτηκαν στον ιδιωτικό τομέα μου μεταφέρουν ένα αίσθημα ανασφάλειας αφού διαπιστώνουν ότι το προσωπικό είναι πολύ νέο και άπειρό. Οι διοικήσεις ψάχνουν να βρουν λύσεις. Κάνουν συνεχείς συσκέψεις, προσπαθούν να δελεάσουν όσους δεν έφυγαν ακόμη. Είναι νομίζω πολύ δύσκολο. Η ευθύνη ανήκει στις διοικήσεις και τα ανώτερα στελέχη της ιατρικής και νοσηλευτικής υπηρεσίας. Η ύπαρξη στελεχών και ο σχεδιασμός που δίνει ποιότητα στις παρεχόμενες υπηρεσίες ήταν αυτονόητη υποχρέωσή τους.
Ο σχεδιασμός που απαιτεί αξιολόγηση, επιλογή, εκπαίδευση και καλές συνθήκες εργασίας θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει τη διαφορά με το Δημόσιο. Όμως οι τεράστιες αδυναμίες των δημόσιων νοσοκομείων δημιουργούσαν την ασφάλεια ότι η ξενοδοχειακή υποδομή αρκεί. Τώρα που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να κάνει στροφή, έστω και τακτικής, και υμνεί το δημόσιο νοσοκομείο υποσχόμενος ότι θα το αναβαθμίσει, ίσως πρέπει ο ιδιωτικός τομέας να το ξανασκεφτεί. Ο επαγγελματίας υγείας δεν είναι ανειδίκευτος εργάτης. Είναι πολύτιμο κεφάλαιο.