Ελληνικά 
English 
“Φυλές” ιατρών του ιδιωτικού τομέα.
Σε περασμένο άρθρο μας ασχοληθήκαμε με τις διάφορες κατηγορίες ιατρών του δημόσιου τομέα. Φυσικά στο χώρο που διαθέταμε δε μπορούσαν ούτε όλες αλλά ούτε και με λεπτομέρειες να αναφερθούν. Αυτό δικαιολογεί προφανώς τις αδυναμίες που παρουσίαζε μια τέτοια αναφορά και προϊδεάζει για τις ελλείψεις που θα υπάρξουν και σήμερα στην αναφορά στις «φυλές» του ιδιωτικού τομέα που εκ των πραγμάτων είναι περισσότερες και πιο πολύπλοκες στη λειτουργία τους. Γιατί ενώ οι ιατροί του δημοσίου έχουν ένα πάγιο μισθό που συμπληρώνεται νόμιμα ή παράνομα από ένα πρόσθετο εισόδημα, οι ιατροί του ιδιωτικού τομέα συνήθως κάνουν περισσότερες από μία εργασίες για να συμπληρώσουν τον επιστημονικό και οικονομικό τους κύκλο.
“Φυλές” ιατρών του ιδιωτικού τομέα: Ο ιατρός που έχει ιδιωτικό ιατρείο.
Ας ξεκινήσουμε από αυτόν λοιπόν που έχει ένα ιδιωτικό ιατρείο. Ο ιατρός αυτός μπορεί να είναι νέος και το ιατρείο του να λειτουργεί για μικρό χρονικό διάστημα. Το πιο πιθανό στην περίπτωση αυτή είναι να μη μπορεί καν να το συντηρήσει γιατί τα λειτουργικά έξοδα είναι πολλά, η αγορά του εξοπλισμού συνήθως γίνεται με δόσεις και οι ασθενείς που επισκέπτονται ένα νέο ιατρείο δεν είναι και τόσοι πολλοί. Ο ιατρός αυτός αρχίζει να ψάχνει και μια απασχόληση που να του επιτρέπει να συντηρεί το ιατρείο του και να του αφήνει και κάποια χρήματα για να επιζήσει.
“Φυλές” ιατρών του ιδιωτικού τομέα: Αυτός που κάνει εφημερίες σε ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Κάνει λοιπόν εφημερίες σε ιδιωτικά θεραπευτήρια με συνθήκες πίεσης, σωματικής και ψυχικής, και απολαβές πολύ χαμηλές. Είναι πραγματικά τα όσα παίρνει πολύ πενιχρά, για μια 16ωρη παραμονή στο νοσοκομείο και μάλιστα τις βραδινές ώρες, με εργασία στα επείγοντα και τους ορόφους του νοσοκομείου, με συνεχείς κλήσεις από το νοσηλευτικό προσωπικό για την επίλυση προβλημάτων, επικοινωνία με τους θεράποντες τηλεφωνικώς για να εισπράξει ενίοτε και πολύ αρνητικά σχόλια από αυτούς. Γι’ αυτό οι μεγάλες κλινικές δε βρίσουν τόσο εύκολα εφημερεύοντες.
Στις μικρές κλινικές πάλι που οι συνθήκες δεν είναι τόσο πιεστικές υπάρχουν άλλα προβλήματα, όπως έλλειψη εξοπλισμού, άσχημες συνθήκες εργασίας και κίνδυνος από την απουσία οργάνωσης. Μπορεί να μην κουράζεται τόσο πολύ αλλά κινδυνεύει πολύ περισσότερο να υποπέσει σε ιατρικά λάθη και παραλείψεις. Οι εφημερίες γενικά είναι από τα πιο επίπονα κομμάτια της άσκησης της ιατρικής και οι περισσότεροι ιατροί θέλουν να τις αποφύγουν.
“Φυλές” ιατρών του ιδιωτικού τομέα: Αυτοί που απασχολούνται σε διαγνωστικά κέντρα και σε οργανισμούς.
Κάποιοι απασχολούνται σε διαγνωστικά κέντρα σε συνθήκες εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό και πολύ λίγοι μένουν για πολύ χρονικό διάστημα. Πολλές ώρες εργασίας, χαμηλές αποδοχές, μεγάλες ευθύνες. Από εκεί και πέρα οι προνομιούχοι βρίσκουν, με αδιαφανή συνήθως μέσα (κατά το κοινώς λεγόμενο «τρυπώνουν»), μόνιμες αντιμισθίες σε οργανισμούς, Ταμεία, τράπεζες και ιατρεία που εξυπηρετούν κάποιες ειδικές ομάδες πολιτών. Ο μισθός συνήθως ικανοποιητικός και η πελατεία εξασφαλισμένη. Κάποιοι λιγότερο προνομιούχοι ψάχνουν μια μισθωτή θέση σε ιδιωτικό φορέα ή κλινική, σε γηροκομεία, διάφορες ιδιωτικές δομές κλπ.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ -και το βράδυ- τρέξιμο για μια πολύ μέτρια υλική ανταπόδοση που συνοδεύεται από άγχος, ανασφάλεια και φόβο. Μέσα στο πλαίσιο αυτό δεν είναι δύσκολο να εκμαυλιστούν και να διολισθήσουν στη λογική της «μίζας». Στέλνουν, αν μπορέσουν να πείσουν κάποιον ασθενή τους σε κάποιο επαγγελματία του δημοσίου, ή σε κάποιο ιατρό του ιδιωτικού και «παίρνουν το ποσοστό τους γι’ αυτό». Ή αντίστροφα, αν ασκούν κυρίως χειρουργική ειδικότητα, δίνουν μίζα σε όποιον τους στείλει και μάλιστα αναγκάζονται να ανεβάζουν τις τιμές για να ανταγωνιστούν παλαιότερους και πιο δικτυωμένους συναδέλφους τους.
“Φυλές” ιατρών του ιδιωτικού τομέα: Αυτοί που εντάσσονται στην πρωτοβάθμια περίθαλψη.
Κάποιοι από τους νέους συνήθως ιατρούς εντάσσονται στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και χρεώνονται μερικές χιλιάδες ασθενείς στους οποίους προσφέρουν το ιατρείο τους για να εξεταστούν και να συνταγογραφήσουν. Είναι τόσο δυσανάλογα ανεπαρκείς οι αμοιβές και τόσο εξοντωτική η εργασία που λίγοι είναι αυτοί που επιλέγουν αυτό το δρόμο. Θα πρέπει μάλιστα να τονιστεί ότι αυτή η επιλογή προσφέρεται σε κάποιες μόνο ειδικότητες.
Παλαιότεροι ιατροί ή και νέοι ιατροί που τα ιατρεία τους έχουν κίνηση:
Υπάρχουν βέβαια και οι παλαιότεροι ιατροί ή αυτοί που αν και νέοι τα ιατρεία τους έχουν αρκετή κίνηση. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι γόνοι ιατρικών οικογενειών που συστεγάζονται ή κληρονομούν την επιχείρηση του ιατρού- γονέα. Αυτοί κινούνται σε άλλες ταχύτητες. Είναι οι πελάτες των ιδιωτικών θεραπευτηρίων που διακινούν ασθενείς, εκφοβίζουν τους ιατρούς της πρώτης κατηγορίας αν τολμήσουν και έχουν αντίθετη γνώμη, τάζουν μίζες σε όποιους τους στέλνει ασθενείς, προχωρούν σε διαφημιστικές καμπάνιες άλλοτε φανερές και άλλοτε αθέατες, για όλα αυτά μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να αναζητήσει παλαιότερα άρθρα μας.
Αυτή η κατηγορία των ιατρών με την πολλή πελατεία είναι που απολαμβάνει τα προνόμια των φαρμακευτικών εταιριών και μετέχει στα καλύτερα και ακριβότερα συνέδρια και «συνέδρια», που λαμβάνει τις παροχές τους και βρίσκεται ψηλά στις λίστες των εκλεκτών.
Οι ιατροί που με υπομονή, ήθος και αξιοπρέπεια σέβονται τους ασθενείς τους.
Το μυστικό της υπόθεσης είναι η έγκαιρη μετάβαση από την πρώτη «φυλή» σε αυτή. Βέβαια στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθούμε με σεβασμό στους ιατρούς που με υπομονή, ήθος και αξιοπρέπεια σεβόμενοι τους ασθενείς τους ανεβαίνουν σιγά σιγά την κλίμακα της επαγγελματικής καταξίωσης μη συμμετέχοντας σε παιχνίδια και συναλλαγές. Αυτοί οι ιατροί συνήθως είναι γνωστοί στους ασθενείς τους που τους προτείνουν και σε άλλους, δεν κάνουν θόρυβο στα ΜΜΕ και τις διάφορες εκδηλώσεις και τελικά δεν πλουτίζουν από το ιατρικό επάγγελμα. Γιατί δεν βάζουν το δάκτυλό τους στο μέλι; Γιατί μάλλον υπάρχουν και άλλες αξίες στη ζωή.
Οι πανεπιστημιακοί και οι στρατιωτικοί ιατροί.
Αφήσαμε για το τέλος δυο άλλες «ηλεκτροφόρες φυλές» Τους πανεπιστημιακούς και τους στρατιωτικούς ιατρούς. Είναι δύο ιδιαίτερες προνομιούχες ομάδες ιατρών που τα προνόμιά τους πρέπει να τα αναζητήσει κανείς πολλά χρόνια πίσω, στην ίδρυση ακόμη αυτού του κράτους. Τα προνόμια αυτά τα διαπραγματεύονται με την πολιτική εξουσία, με τη δική τους εξουσία που δεν είναι και ευκαταφρόνητη, και συνήθως με την ανοχή όλων μας τα διατηρούν.
Χρειάζεται πολλή συζήτηση γι’ αυτά τα προνόμια που ξεκινούν από τις ευκαιρίες εκπαίδευσης, εργασιακών σχέσεων, προβολής, εργασίας, συνταξιοδότησης κλπ. Ο κόσμος όμως σε μια λογική που έρχεται από το παρελθόν, ενώ δυσπιστεί συνήθως σε ότι σχετίζεται με το κράτος και τις διαδικασίες του τους σέβεται, τους εμπιστεύεται και τους αμείβει αναλόγως. «Πήγα σε καθηγητή», «είναι καλός ιατρός, στρατιωτικός» «μου πήρε παραπάνω χρήματα αλλά είναι καθηγητής» είναι φράσεις που ακούγονται συχνά.
Πάντως οι πενηντάρηδες (και νεότεροι ακόμη) που έχοντας συνταξιοδοτηθεί από το στρατό ασκούν ιδιωτική ιατρική ως επίλεκτα στελέχη των ιδιωτικών θεραπευτηρίων, ή οι καθηγητές που συνταξιοδοτούμενοι από το Πανεπιστήμιο συνάπτουν λεόντειες συμφωνίες με τα ιδιωτικά κέντρα με πλήθος νέων ιατρών να κάνουν την καθημερινή εργασία γι’ αυτούς, είναι δύο από τις καταστάσεις που βιώνει όποιος ασχολείται με τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά για το θέμα όπως είπα χρειάζεται πιο αναλυτική και εις βάθος συζήτηση.