Άνθρωποι και μη άνθρωποι. Ζώντας σε μια παράλογη εποχή.
(άρθρο:Άνθρωποι και μη άνθρωποι) Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια παράλογη εποχή. Μια εποχή όπου μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε χωρίς τελικά να μας κάνει καμιά εντύπωση. Και μέσα σε αυτή τη λογική- παραλογισμό η ανθρώπινη ζωή μπορεί να αποτιμάται με τελείως διαφορετικό τρόπο κατά περίπτωση. Και είναι αλήθεια ότι δε θα πίστευα τα όσα διάβασα αν δε δημοσιεύονταν σε όλο τον καθημερινό τύπο. Διαβάσαμε λοιπόν κάτι το οποίον και μεταφέρουμε κυριολεκτικά κατά λέξη:
“Η 15η Οκτωβρίου να είναι η Ημέρα Μνήμης για την απώλεια κύησης και του βρεφικού θανάτου.”
«Με την 15η Οκτωβρίου να είναι η Ημέρα Μνήμης για την απώλεια κύησης και του βρεφικού θανάτου, το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αρεταίειο θα φωταγωγηθεί την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου στις 8 το βράδυ με σιέλ και ροζ, τα επίσημα χρώματα ευαισθητοποίησης της απώλειας κύησης και του βρεφικού θανάτου. Η φωταγώγηση είναι μία πρωτοβουλία της Β’ Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής του Αρεταίειου Νοσοκομείου και του Τμήματος Περιγεννητικής Απώλειας σε συνεργασία με το Σύλλογο Φίλων της Κλινικής «Δίπλα στη Γυναίκα».
Παράλληλα, θα πραγματοποιηθεί στις 7μμ εκδήλωση στην οποία θα μιλήσουν ο Διευθυντής της Β’ Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου και η Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Μ/Γ Κλινικής Αρεταιείου Νοσοκομείου, καθώς και γυναίκες που έχουν βιώσει την απώλεια κύησης ή τον βρεφικό θάνατο. Το Αρεταίειο Νοσοκομείο διαθέτει το μοναδικό στην Ελλάδα Τμήμα Περιγεννητικής Απώλειας, το οποίο φιλοξενείται στην Β’ Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική του Νοσοκομείου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ως περιγεννητική απώλεια ορίζεται κάθε αυτόματη αποβολή μέχρι τις 22 εβδομάδες της κύησης, τα θνησιγενή > 22 εβδομάδα κύησης και ο νεογνικός θάνατος έως 28 ημέρες ζωής. Περιγεννητική απώλεια επίσης θεωρείται οποιαδήποτε εκλεκτική διακοπή κύησης λόγω χρωμοσωμικών ή συγγενών ανωμαλιών. Τέλος, τα σπανιότερα περιστατικά εξωμήτριων κυήσεων και μήλες κυήσεις θεωρούνται περιγεννητικές απώλειες.»
Άνθρωποι και μη άνθρωποι:Οι περιγεννητικές απώλειες που θρηνούνται και τα ανεπιθύμητα έμβρυα…
Όλα τα έμβρυα λοιπόν που ανήκουν σε κάποια από τις περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν θεωρούνται περιγεννητικές απώλειες και θρηνούνται σε ειδικά αφιερώματα και με παγκόσμια ημέρα. Και την ίδια ώρα τα έμβρυα που χαρακτηρίζονται ανεπιθύμητα από τις μητέρες τους ή πλεονάζοντα μετά από εξωσωματική θανατώνονται και αυτό παρουσιάζεται ως δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της ή ως επιστημονικό επίτευγμα. Κάποια μάλιστα από τα έμβρυα αυτά χρησιμοποιούνται για επιστημονικά πειράματα ή «υλικό» για την παρασκευή εμβολίων, φαρμάκων και καλλυντικών.
Σε τι διαφέρει άραγε ένα έμβρυο που αποβάλλεται για κάποιο λόγο από τη μήτρα της μητέρας, του σε σχέση με κάποιο άλλο που κατακρεουργείται και αφαιρείται μετά από έκτρωση; Στην πρώτη περίπτωση είναι ένας άνθρωπος που χάθηκε πρόωρα και του αξίζει τιμή, ενώ στη δεύτερη ένα γενετικό παρασκεύασμα που χρησιμοποιείται κατά βούληση. Στην πρώτη κατηγορία θεωρείται απώλεια, ενώ στην δεύτερη επιθυμητή καταστροφή.
Άνθρωποι και μη άνθρωποι: Τα έμβρυα είναι άνθρωποι σε ανάπτυξη και ως τέτοια θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε!
Πρέπει να το παραδεχθούμε ότι τα έμβρυα είναι άνθρωποι σε ανάπτυξη και ως τέτοια θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Το αν φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι γιατί ο εγωκεντρισμός μας δε μας το επιτρέπει. Σωστό είναι ότι μας βολεύει και ως τέτοιο το αντιμετωπίζουμε. Αν η απώλειά του εμβρύου είναι αθέλητη το θρηνούμε, αν είναι ηθελημένη το δυσφημούμε ή το κατηγορούμε. Αν το θέλαμε ήταν κενό ή απουσία του, αν δεν το θέλαμε θα ήταν κακή η παρουσία του. Και εδώ βρίσκεται η υποκρισία αλλά και η κακουργία μας. Καταστρέφουμε ανυπεράσπιστα πλάσματα γιατί μπορούμε να το κάνουμε ατιμώρητα. Η ίδια γυναίκα που έκανε έκτρωση κατηγορεί τη γυναίκα που πετάει το νεογέννητο στο καλάθι των αχρήστων. Στην πρώτη περίπτωση ο νόμος της το επιτρέπει ελευθέρα, στη δεύτερη το θεωρεί ανθρωποκτονία.
Δε σεβόμαστε τη ζωή των άλλων ενώ δε θέλουμε κανένας να θίγει τα δικά μας υπερδικαιώματα.
Είμαστε μια κοινωνία εγωιστική και καλομαθημένη. Δε σεβόμαστε τη ζωή των άλλων ενώ δε θέλουμε κανένας να θίγει τα δικά μας υπερδικαιώματα. Το έμβρυο που θα γεννηθεί από εξωσωματική θα γίνει το παιδί της ζωής μας. Τα υπόλοιπα έμβρυα που θα χρησιμοποιηθούν μέχρι να αποκτηθεί το επιθυμητό παιδί ή θα περισσέψουν μετά το περιπόθητο παιδί είναι απλά γεννητικά υλικά που θα μας είναι βάρος και κόπος η διαχείρισή τους. Όμως στην πραγματικότητα ήταν όλα τους παιδιά μας.
Μια νεαρή ασθενής μου με 6 απόπειρες εξωσωματικής και διψήφιο αριθμό θυσιασθέντων εμβρύων κατηγορούσε στο ιατρείο μου τη μητέρα που πέταξε το παιδί της από ένα γεφύρι και έλεγε: « Αλλά φταίει ο Θεός που δίνει τα παιδιά σε τέτοιες γυναίκες. Εγώ ποτέ δε θα έκανα κακό σε ένα παιδί μου». Τα συμπεράσματα δικά σας.