Οι ΜΕΘ του κορονοϊού.Τις ξεχάσαμε;
(-άρθρο:Οι ΜΕΘ του κορονοϊού-) Ένα βασικό προσόν του σύγχρονου Έλληνα είναι το να ξεχνάει εύκολα και να προχωράει παρακάτω, χωρίς πολλές σκέψεις για το παρελθόν. Για όποιον νομίζει ότι αυτή η φράση αποτελεί τυπογραφικό σφάλμα έχω να παραθέσω την παρακάτω ιστορία. Το τηλέφωνο έγινε από κάποιο γνωστό μου παιδί, του οποίου ο πατέρας νοσηλεύεται σε νοσοκομείο μεγάλης επαρχιακής πόλης. Το ατύχημα για τον ηλικιωμένο 75 άχρονο ήταν ότι έπεσε από την καρέκλα στην οποία καθόταν και έσπασε το ισχίο του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αναγκαστεί να χειρουργηθεί στο νοσοκομείο αυτό που όπως φαίνεται όχι απλώς δεν πληρούσε τις προδιαγραφές, αλλά όπως τα περισσότερα επαρχιακά νοσοκομεία αποτελεί παγίδα θανάτου για όποιον το επισκέπτεται.
Οι ΜΕΘ του κορονοϊού.Ένα περιστατικό σε επαρχιακή ΜΕΘ.
Μετά το χειρουργείο, το αποτέλεσμα ήταν ο άνθρωπος να κάνει πολυοργανική ανεπάρκεια, να διασωληνωθεί και να βρίσκεται σε ένα θάλαμο αναζητώντας Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί το νοσοκομείο αυτό δεν είχε ΜΕΘ και έπρεπε να αποταθεί στην Αθήνα για την εύρεση ενός τέτοιου κρεβατιού. Την περίοδο του κορονοϊού προσπάθησαν να μας πείσουν ότι μέσα σε μηδέν χρόνο διπλασίασαν τα κρεβάτια Εντατικής Θεραπείας ανά τη χώρα και ότι μπορούσαν πλέον να νοσηλεύουν πολλαπλάσιους ασθενείς από ότι μέχρι πριν από μερικούς μήνες. Αυτό ήταν και το θριαμβευτικό αφήγημα της κυβέρνησης, το οποίο υπηρέτησαν με συνέπεια Πέραν από τα σε διατεταγμένη υπηρεσία μέσα μαζικής ενημέρωσης και άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να παρουσιάζονται ως επιστημονικά σοβαροί.
Ακόμη και ο εθνικός λοιμωξιολόγος της εποχής εκείνης βρέθηκε στο εγκαταλελειμμένο από χρόνια Λοιμωδών, το οποίο μεταβλήθηκε μέσα σε λίγες μέρες σε νοσοκομείο – Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, το οποίο υποτίθεται ότι θα μπορούσε να νοσηλεύσει επιτυχώς βαριά πάσχοντες. Υπάρχουν μάλιστα φωτογραφίες της εποχής εκείνης, όπως αυτή την οποία παραθέτουμε και στην επικεφαλίδα, όπου ο συγκεκριμένος άνθρωπος κάνει το σήμα της νίκης, τονίζοντας το πόσο σπουδαία ήταν η εξέλιξη αυτή. Μονάδες σαν και αυτή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από επικοινωνιακά τρικ, τα οποία όσοι εργαστήκαμε επί χρόνια στους χώρους αυτούς γνωρίζαμε πάρα πολύ καλά ότι όχι απλώς δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες των βαρέως πασχόντων, αλλά αποτελούσαν παγίδες θανάτου για τους ανθρώπους αυτούς.
Οι ΜΕΘ του κορονοϊού.Οι ΜΕΘ που δημιουργήθηκαν ήταν μια αποτυχία.
Οι επαρχιακές από την άλλη ΜΕΘ που δημιουργήθηκαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αποτυχία. Τα ποσοστά θανάτου, όπως θα θυμούνται όσοι αναζητούν τα αρχεία της εποχής εκείνης έφταναν το 100% και σπάνια έπεφταν σε λιγότερο από 90%. Άρα στην πραγματικότητα ζούσαν κατά τύχη κάποιοι οι οποίοι κατάφεραν λόγω ιδιοσυγκρασίας να ξεπεράσουν τα προβλήματα της υγείας τους. Οι μονάδες εντατικής θεραπείας που αυξήθηκαν, υποτίθεται κατά την περίοδο του κορωνοϊού δεν ήταν τίποτα περισσότερο από απλές κλίνες, οι οποίες είχαν εμπλουτισθεί με ένα αναπνευστήρα και ένα μόνιτορ. Μάταια κραυγάζαμε την εποχή εκείνη με όλες τις δυνάμεις μας ότι δεν δημιουργούνται έτσι οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, αλλά ότι χρειάζεται το απαραίτητα εκπαιδευμένο προσωπικό, το οποίο να συνεργάζεται πολύ καιρό μεταξύ τους, ώστε να μπορούν να λειτουργούν σαν μια ομάδα και ταυτόχρονα η κατάλληλη υποδομή που περιλαμβάνει τα ακτινολογικά μικροβιολογικά, αιματολογικά και λοιπά εργαστήρια που θα μπορούν να υποστηρίζουν τα κρεβάτια αυτά των ΜΕΘ.
Το καλοστημένο επικοινωνιακό σχέδιο και η σημερινή ανυπαρξία κλινών ΜΕΘ.
Ήταν λοιπόν ένα καλοστημένο επικοινωνιακό σχέδιο, μια απάτη στην πραγματικότητα που έκανε το κράτος για λόγους εντυπωσιασμού τα χρόνια του κορωνοϊού. Με το τέλος της πανδημίας οι κλίνες της ΜΕΘ αυτού του τύπου όχι απλά εξαφανίστηκαν, αλλά φτάσαμε και πάλι στις προ κορονοϊού εποχές. όπου τα λιγοστά κρεβάτια των ΜΕΘ ερίζουν ποιοι θα τα πρωτοπάρουν και δυστυχώς πολλές φορές τα καρπώνονται εκείνοι οι οποίοι έχουν τις κατάλληλες προσβάσεις στην εξουσία.
Ο ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος, αναζητώντας κρεβάτι μονάδας εντατικής θεραπείας, δέχτηκε την άρνηση από όλα τα αθηναϊκά νοσοκομεία και αναζήτησε ένα πανάκριβα πληρωμένο κρεβάτι σε κάποια ιδιωτική ΜΕΘ, το οποίο ούτε και αυτό μπόρεσε τελικά να του παρασχεθεί. Αυτή τη στιγμή μπορεί να μην βρίσκεται πια στη ζωή γιατί έχουν περάσει κάποιες μέρες από την συζήτηση και αυτός και άλλοι πολλοί που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση πεθαίνουν χάρη στο ότι την στην Ελλάδα του 2024, που μετά από μια πανδημία υποτίθεται ότι πήρε τα μαθήματά της, δυστυχώς τα πράγματα παραμένουν τα ίδια χωρίς καμία βελτίωση.
Τα κρεβάτια των ΜΕΘ εξαφανίστηκαν…
Επομένως, κάποιος ο οποίος σκέπτεται δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει ότι τα κρεβάτια της ΜΕΘ εξαφανίστηκαν. Οι γιατροί που στελέχωσαν τα κρεβάτια αυτά αυτή τη στιγμή είτε βρίσκονται εκτός συστήματος υγείας, είτε υπηρετούν χωρίς όμως να υπάρχει η κατάλληλη υποδομή και άρα είναι αργόμισθοι . Οι αναπνευστήρες και όλα τα μηχανήματα τα οποία με ζήλο δώρισαν κάποιοι βρίσκονται στα αζήτητα. Και οι άνθρωποι συνεχίζουν και πεθαίνουν από έλλειψη κρεβατιών ΜΕΘ. Ποια είναι λοιπόν η επιλογή; Ή να αγανακτήσει κανείς και άρα να διαπιστώσει τα αδιέξοδα και να γίνει γραφικός και κουραστικός διαμαρτυρόμενος ή να ξεχάσει και να προχωρήσει μπροστά Να δεχθεί ότι το κράτος είναι πολύ καλό, έκανε πολύ σωστά τη δουλειά του την περίοδο του κορονοϊού και ότι όλα βαίνουν καλώς αρκεί να μη χρειαστεί κρεβάτι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Όσοι είναι τυχεροί και τελευτήσουν το βίο τους χωρίς μια τέτοια ανάγκη θα μείνουν με την ιδέα ότι όλα στην Ελλάδα πηγαίνουνε καλά. Μόνο που όλα στην Ελλάδα δεν πηγαίνουν καλά και αυτό πολύ φοβάμαι ότι όποιος το αγνοεί στη φάση αυτή, θα αναγκαστεί να το αντιμετωπίσει κάποια στιγμή με τον πιο οδυνηρό τρόπο.